Cinque Terre to 5 miast: Monterosso, Vernazza, Cormiglia, Manarola i Riomaggiore. Znajduje się na liście światowego dziedzictwa kulturowego i przyrodniczego UNESCO. Ze względu na malownicze położenie oraz specyfikę osadnictwa. Miasteczka te do XIX wieku odcięte były od świata. Dopiero wtedy wybudowano linię kolejową, którą można tam dotrzeć bez problemu. Trasa biegnie w dużej części tunelami wydrążonymi w skałach. Mi zdarzyło się przemieszczać tam autem i zdecydowanie nie polecam. Jedynym plusem tego sposobu są piękne panoramiczne widoki ze szczytów. Tylko na te szczyty dociera się serpentyną bardzo wąskiej dróżki. Jeśli widzisz pojazd na przeciw musisz zjechać na pobocze lub zostaje wsteczny. Wtedy zrozumiałam czemu włosi trąbią zbliżając się do zakrętów. Wrażenia bezcenne.
Miasteczka położone są w dolinach pomiędzy szczytami. Jeśli już bezpiecznie dotrzesz do któregoś z nich zaczyna się sielanka. Krajobraz jest bajkowy. Wysokie szczyty górskie nagle kończą się w morzu niemal pionowymi klifami. I tu niespodzianka. Do tych ścian skalnych przyklejona jest wąska dróżka zabezpieczona tylko drewnianymi poręczami. To jest ta słynna Droga Miłości. Myślę, że nazwa bierze się stąd, że jeśli już nią z kimś wędrujesz, to wydziela się taka ilość adrenaliny i endorfin, że zakochanie gwarantowane. Jeśli nie w towarzyszu to w krajobrazie. Tu można poczuć na własnej skórze monumentalną siłę przyrody. Wzburzone morze kilka metrów pod stopami robi wrażenie. Tu morska bryza nabiera innego znaczenia.
Same miasteczka są małe i przyklejone do skał. Tworzą specyficzną mozaikę kolorów i kształtów. Perełkami są maleńkie zabytkowe kościoły Gotyk zachował tu swój charakter. nie ma barokizacji. Jest czysta forma i przestrzeń. Wchodząc do środka jest cisza i chłód kamienia. Prawdziwe sacrum. Rejon słynie z winnic i drzewek cytrynowych. Cytrynowe pamiątki są wszędzie, w tym charakterystyczna nalewka. Jedzenia jest proste, a kawa mocna. Często klasyczne włoskie espresso to robusta więc ma kwaśny posmak ale budzi skutecznie.
